.: ORİJİNAL ARAŞTIRMA
Dil ve Konuşma Terapistlerinde Genel Öz Yeterlilik ve Mesleki Doyum: Betimleyici ve İlişkisel Tarama Modeline Dayalı Kesitsel Araştırma
General Self-Efficacy and Job Satisfaction Among Speech and Language Therapists: A Cross-Sectional Research Study Based on Descriptive and Correlational Survey Design
Turkiye Klinikleri J Health Sci.
doi: 10.5336/healthsci.2025-109702
Makale Dili: TR
Tam Metin
ÖZET
Amaç: Bu araştırmanın amacı dil ve konuşma terapistlerinin öz yeterlilik ve mesleki doyum düzeyleri arasındaki ilişkiyi incelemek ve bu değişkenlerin çalışma yılı, çalışma ortamı, yaş ve gelir gibi faktörlerle olan etkileşimlerini ortaya koymaktır. Gereç ve Yöntemler: Araştırmanın katılımcı grubunu dil ve konuşma terapisi alanında en az 6 aydır aktif olarak çalışan 124 (21 erkek, 103 kadın) dil ve konuşma terapisti oluşturmaktadır. Veri toplamak amacıyla ''Katılımcı Bilgi Formu'', ''Genel Öz Yeterlilik Ölçeği (GÖYÖ)'' ve ''Mesleki Doyum Ölçeği'' kullanılmıştır. Veriler Google Formlar aracılığıyla çevrim içi olarak toplanmıştır. Toplanan veriler SPSS 25.0 programı ile analiz edilmiştir. Verilerin analizinde tanımlayıcı istatistiklerin yanı sıra, Spearman korelasyon analizi, Mann-Whitney U testi, Kruskall-Wallis testi ve Bonferroni ''post hoc'' testi gibi parametrik olmayan testler kullanılmıştır. İstatistiksel anlamlılık düzeyi p<0,05 olarak kabul edilmiştir. Bulgular: Katılımcıların genel öz yeterlilik ve mesleki doyum puanlarının ortalamaları çoğunlukla yüksek bulunmuştur. Mesleki Doyum Ölçeği ile GÖYÖ puanları arasında orta düzeyde pozitif yönde anlamlı bir ilişki elde edilmiştir (r=0,504, p<0,001). GÖYÖ toplam puanları 25 yaş ve üzeri katılımcılarda anlamlı derecede yüksek bulunmuş (p=0,002); GÖYÖ çaba ve direnç puanlarının da bu grupta daha yüksek olduğu belirlenmiştir (p<0,001). Mesleki Doyum Ölçeği toplam puanı özel klinikte çalışan terapistlerde, kamuda çalışanlara kıyasla anlamlı derecede yüksek bulunmuştur (p=0,006). Ölçek puanları cinsiyet ve medeni duruma göre farklılaşmazken, mesleki doyumun gelir modeline göre farklılaştığı belirlenmiştir (p=0,046). Sonuç: Çalışma yaş ve meslekteki deneyim yılı arttıkça dil ve konuşma terapistlerinin öz yeterliliklerinin arttığını ve çalışma ortamı ile gelir düzeyinin mesleki doyum üzerinde etkili olduğunu göstermiştir. Çalışma ortamı ve gelir düzeyi mesleki doyumu doğrudan etkileyebileceğinden dil ve konuşma terapistlerinin çalışma koşullarını iyileştirmeye yönelik politikaların geliştirilmesi önerilmektedir. Ayrıca dil ve konuşma terapistlerinin öz yeterliliklerini desteklemek amacıyla hizmet içi eğitimlerin yanı sıra süpervizörlük uygulamalarının yaygınlaştırılması mesleki doyumu artırmada önemli katkılar sağlayabilir.
Anahtar Kelimeler: Dil ve konuşma terapisi; öz yeterlilik; mesleki doyum
Amaç: Bu araştırmanın amacı dil ve konuşma terapistlerinin öz yeterlilik ve mesleki doyum düzeyleri arasındaki ilişkiyi incelemek ve bu değişkenlerin çalışma yılı, çalışma ortamı, yaş ve gelir gibi faktörlerle olan etkileşimlerini ortaya koymaktır. Gereç ve Yöntemler: Araştırmanın katılımcı grubunu dil ve konuşma terapisi alanında en az 6 aydır aktif olarak çalışan 124 (21 erkek, 103 kadın) dil ve konuşma terapisti oluşturmaktadır. Veri toplamak amacıyla ''Katılımcı Bilgi Formu'', ''Genel Öz Yeterlilik Ölçeği (GÖYÖ)'' ve ''Mesleki Doyum Ölçeği'' kullanılmıştır. Veriler Google Formlar aracılığıyla çevrim içi olarak toplanmıştır. Toplanan veriler SPSS 25.0 programı ile analiz edilmiştir. Verilerin analizinde tanımlayıcı istatistiklerin yanı sıra, Spearman korelasyon analizi, Mann-Whitney U testi, Kruskall-Wallis testi ve Bonferroni ''post hoc'' testi gibi parametrik olmayan testler kullanılmıştır. İstatistiksel anlamlılık düzeyi p<0,05 olarak kabul edilmiştir. Bulgular: Katılımcıların genel öz yeterlilik ve mesleki doyum puanlarının ortalamaları çoğunlukla yüksek bulunmuştur. Mesleki Doyum Ölçeği ile GÖYÖ puanları arasında orta düzeyde pozitif yönde anlamlı bir ilişki elde edilmiştir (r=0,504, p<0,001). GÖYÖ toplam puanları 25 yaş ve üzeri katılımcılarda anlamlı derecede yüksek bulunmuş (p=0,002); GÖYÖ çaba ve direnç puanlarının da bu grupta daha yüksek olduğu belirlenmiştir (p<0,001). Mesleki Doyum Ölçeği toplam puanı özel klinikte çalışan terapistlerde, kamuda çalışanlara kıyasla anlamlı derecede yüksek bulunmuştur (p=0,006). Ölçek puanları cinsiyet ve medeni duruma göre farklılaşmazken, mesleki doyumun gelir modeline göre farklılaştığı belirlenmiştir (p=0,046). Sonuç: Çalışma yaş ve meslekteki deneyim yılı arttıkça dil ve konuşma terapistlerinin öz yeterliliklerinin arttığını ve çalışma ortamı ile gelir düzeyinin mesleki doyum üzerinde etkili olduğunu göstermiştir. Çalışma ortamı ve gelir düzeyi mesleki doyumu doğrudan etkileyebileceğinden dil ve konuşma terapistlerinin çalışma koşullarını iyileştirmeye yönelik politikaların geliştirilmesi önerilmektedir. Ayrıca dil ve konuşma terapistlerinin öz yeterliliklerini desteklemek amacıyla hizmet içi eğitimlerin yanı sıra süpervizörlük uygulamalarının yaygınlaştırılması mesleki doyumu artırmada önemli katkılar sağlayabilir.
Anahtar Kelimeler: Dil ve konuşma terapisi; öz yeterlilik; mesleki doyum
ABSTRACT
Objective: The aim of this study is to investigate the relationship between speech-language pathologists' self-efficacy and job satisfaction levels and to explore the interactions of these variables with factors such as years of experience, work environment, age, and income. Material and Methods: The study sample consists of 124 speech-language therapists (21 men, 103 women) who have been actively working in the field of speech and language therapy for at least 6 months. Data were collected using a ''Participant Information Form'' the ''General Self-Efficacy Scale'' and the ''Job Satisfaction Scale''. The data were gathered online via Google Forms and analyzed using the SPSS 25.0. In addition to descriptive statistics, non-parametric tests such as Spearman correlation analysis, the Mann-Whitney U test, the Kruskal-Wallis test and the Bonferroni ''post hoc'' test were used in the data analysis. A p value of less than 0.05 was considered statistically significant. Results: The average scores for general self-efficacy and job satisfaction were generally high. Analysis revealed a moderately positive significant correlation between the Job Satisfaction Scale and the General Self-Efficacy Scale (r=0.504, p<0.001). General Self-Efficacy scores were significantly higher in participants aged 25 and older (p=0.002) and the self-efficacy-resistance subscale scores were also higher in this group (p<0.001). Job satisfaction was significantly higher in therapists working in private clinics compared to those working in public settings (p=0.006). No significant differences were found in scale scores based on gender or marital status, but income type had a significant effect on job satisfaction (p=0,046). Conclusion: The study indicates that therapists' self-efficacy increases with age and years of experience, and that the work environment and income level have an impact on job satisfaction. Given that the work environment and income level can directly influence job satisfaction, it is recommended that policies be developed to improve the working conditions of speech and language therapists. Furthermore expanding in-service training opportunities and supervision practices to strengthen therapists' self-efficacy may play a significant role in enhancing their job satisfaction.
Keywords: Speech and language therapy; self-efficacy; job satisfaction
Objective: The aim of this study is to investigate the relationship between speech-language pathologists' self-efficacy and job satisfaction levels and to explore the interactions of these variables with factors such as years of experience, work environment, age, and income. Material and Methods: The study sample consists of 124 speech-language therapists (21 men, 103 women) who have been actively working in the field of speech and language therapy for at least 6 months. Data were collected using a ''Participant Information Form'' the ''General Self-Efficacy Scale'' and the ''Job Satisfaction Scale''. The data were gathered online via Google Forms and analyzed using the SPSS 25.0. In addition to descriptive statistics, non-parametric tests such as Spearman correlation analysis, the Mann-Whitney U test, the Kruskal-Wallis test and the Bonferroni ''post hoc'' test were used in the data analysis. A p value of less than 0.05 was considered statistically significant. Results: The average scores for general self-efficacy and job satisfaction were generally high. Analysis revealed a moderately positive significant correlation between the Job Satisfaction Scale and the General Self-Efficacy Scale (r=0.504, p<0.001). General Self-Efficacy scores were significantly higher in participants aged 25 and older (p=0.002) and the self-efficacy-resistance subscale scores were also higher in this group (p<0.001). Job satisfaction was significantly higher in therapists working in private clinics compared to those working in public settings (p=0.006). No significant differences were found in scale scores based on gender or marital status, but income type had a significant effect on job satisfaction (p=0,046). Conclusion: The study indicates that therapists' self-efficacy increases with age and years of experience, and that the work environment and income level have an impact on job satisfaction. Given that the work environment and income level can directly influence job satisfaction, it is recommended that policies be developed to improve the working conditions of speech and language therapists. Furthermore expanding in-service training opportunities and supervision practices to strengthen therapists' self-efficacy may play a significant role in enhancing their job satisfaction.
Keywords: Speech and language therapy; self-efficacy; job satisfaction
.: İşlem Listesi